ماجراهای قهوه خانه هردمبیل7(آخر)

خارجی_روز_بیرون قهوه خانه

   مرد جوان که گل به کف کفشهایش چسپیده به قهوه خانه نزدیک میشود. کنار در بیرونی قهوه خانه عباس(17 ساله) ایستاده است.او(مرد جوان) از عباس میپرسد چرا محمود دوباره رفته بر بالای پشت بام قهوه خانه؟ عباس که لباس آستین کوتاه به تن دارد جواب میدهد: بعد از اینکه محمد(همیشه لباس سیاه میپوشید) را از اداره قهوه خانه منع کردند، اداره قهوه خانه را به میر حسن سپردند که  به خاطر فساد کاریهایی که به همراه دوستانش انجام داد، سر روز چهارم نشده مردم روستا ریختند داخل قهوه خانه و با قفل درب قهوه خانه آنقدر بر سرش زدند تا مرد. حالا مشیر داخل قهوه خانه دارد بر سر قهوه چی شدن بحث بی فایده میکند . شیخ محمود هم به دستور مشیر رفته بالا و به سقف قهوه خانه لگد میکوبد.

خارجی _روز_بیرون قهوه خانه

   جماعت داخل قهوه خانه در حالی که مشیر را به بیرون قهوه خانه هل میدهند، خارج میشوند.محمد و علیجان و سید رحیم و خسرو و اکبر آقا و آقا حسین پشت سر هم خارج میشوند. تعداد زیادی از اهالی روستا هم نزدیک دیوار قهوه خانه ایستاده اند و شیخ محمود را نگاه میکنند. علیجان جلو می آید به شیخ محمود میگوید : پذیرفته ایم که مردم تو را قبول دارند پس پایین بیا تا با هم صحبت کنیم.

خارجی_ روز_ بالای پشت بام

    شیخ محمود گوش میدهد. و میپذیرد . به طرف راه پله چوبی می آید که از پشت بام قوه خانه پایین بیاید. در حالی که یک پایش را روی راه پله گذاشته و خود را آویزان کرده، حسین آقا به سرعت به طرف راه پله دوید و آن را هل داد و انداخت.شیخ محمود از بالای پشت بام به زمین افتاد و از هوش رفت. همه به طرف شیخ محمود میدوند. در همین حال علیجان به آقا حسین میگوید: واقعا ظلم بزرگی مرتکب شده ای و باید توبه کنی.

داخلی_روز_داخل قهوه خانه

   شیخ محمود(که حرف علیجان را پذیرفته بود) را به داخل قهوه خانه می آورند. او را روی یکی از میزها دراز میکنند. به صورتش آب میپاشند. مردم روستا که به بیرون و داخل قهوه خانه ایستاده اند نگران اند. آقا حسین را میگیرند و دستانش را میبندند. محمود به هوش می آید. با حالتی که در صدایش رمقی نبود دنبال آقا حسین میگشت. او را دید به او نگاه کرد. شیخ محمود گفت: مگر مردم روستا از من حمایت نمیکردند. مگر من قبول نکرده بودم که پایین بیایم. چطور میخواهی این حق که ضایع شده را جبران کنی.و شیخ محمود ا هوش میرود.

   مردم رای گیری میکنند. اکثریت به جوانی که گل به کف کفشهایش چسپیده بود رای میدهند. او مسول قهوه خانه میشود. و تنها حرفی که میزند این است که: فقط به حرفهای علیجان عمل میکنم.

ماجراهای قهوه خانه هردمبیل6

داخلی_روز_قهوه خانه
   در آهنی قهوه خانه باز است. نور به داخل قهوه خانه میتابد. مشیر روی صندلی نشسته و پاهایش را روی میز دراز کرده است. محمد(سر تا پا لباس سیاه پوشیده) با دستمال روی بقیه میزها را پاک میکند. سید رحیم در حالی که عصا میزند آرام آرام وارد قهوه خانه میشود.شیخ محمود هم  بعد از میر حسن وارد میشوند. نگاه محمود به نگاه برادرش گره میخورد. چشمان محمود از تعجب گرد میشود. همین زمان علیجان و اکبر وارد میشوند. سید رحیم به طرف مشیر میرود و محکم پاهای او را گرفته و از روی میز برمیدارد. تعادل مشیر به هم میخورد. بقیه حاضرین نزدیکتر می آیند. مشیر بلند میشود و می ایستد. خاک  لباسش را میتکاند و رو به طرف سید رحیم میگوید: به زودی  به خاطر بزرگی کارهایم مرا جز به نام مشیر کبیر صدا نخواهی زد. البته لازمه حرف زدن ،گرم بودن نفس است که بعید است حداقل تو یکی دیگر رمقی برای عمر بیشتر داشته باشی. سید رحیم با آرامش میگوید: لطف عمر به زیادیش نیست و به  عزتمندیش است. واینکه مرا از مردن باکی نیست. اما  تو از قهوه خانه بیرون برو که بی ادبیت عدم لیاقتت را ثابت کرده. در این حین جوانی که گل به کف کفشش چسپیده وارد میشود. مشیر در حالی که به طرف درب خروجی قهوه خانه میرود میگوید: ماجرای آن سیزده نفری که طی این 8 روز ،مداوم  اینجا لنگر انداخته بودند وگنگر مجانی میخوردند  را از محمد مشکی پوش بپرسید. من شاید بی ادب باشم و به اعتقادات شما بی اعتقاد ،ولی خائن نبوده ام. فکر کنم محمد هم خودش را به بهایی ناچیز فروخته و حالا  به نام شما و به کام خودش خوش خدمتی میکند. مشیر از در قهوه خانه بیرون میرود. محمد سرش را پایین انداخته  و نگاهش را به زمین دوخته است. حاضرین با نگاهشان از او سوال میپرسند. محمد سرش را بلند میکند و میگوید: اشتباه کرده ام. راست میگوید. اثرات شادی در چهره ی شیخ محمود نمایان میشود.علیجان میگوید: یعنی باید باز هم  مسئول قهوه خانه را فردا عوض کنیم. همه ساکت میشوند.

ماجراهای قهوه خانه هردمبیل5

داخلی روز_روز_قهوه خانه
    محمد(سر تا پا لباس سیاه رنگ پوشیده) کنار علیجان پشت میز نشسته است. میر حسن روبروی سید رحیم نشسته است. یک جای خالی کنار او هست. اکبر آقا برای سید رحیم(70 ساله) که تازه از راه رسیده بود چای می آورد و کنار میر حسن مینشیند. از بیرون سر و صدایی میآید. حاضرین در قهوه خانه متوجه بیرون میشوند. مرد جوانی که گل و لای به کف کفشهایش چسپیده،  دست محمود را گرفته و  با اکراه محمود وارد میشوند. به دنبال شیخ محمود ،خسرو وارد میشود. بعد از او هم برادر دوقلوی محمود وارد میشود و بدون اینکه به کسی سلام کند روی صندلی چوبی مینشیند. خسرو میرود  تا برای خودش چای بریزد.مرد جوان کنار علیجان منشیند. در حالی که  اکبر آقا  با آرنج به پهلوی میر حسن میزند. شیخ محمود جایی مینشیند که چشمش به چشم اکبر آقا نیفتد.

   قهوه خانه ساکت  میشود. صدای کشیده شدن استکان به نعلبکی سید رحیم وصل میشود به صدای صاف کردن سینه میر حسن.میر حسن بلند میشود.در حالی که سعی میکند با همه
تماس چشمی برقرار کند میگوید: رک میگویم. با توجه به علاقه و توانایی اکبر آقا، پیشنهاد میکنم ، مادام العمر مسولیت مدیریت این عجوزه(قهوه خانه) را  به اکبر بسپارید. خسرو که برای خودش چای ریخته،می آید و مینشیند. هنوز حرف میر حسن تمام نشده است. سید رحیم بلند میشود. به طرف میر حسن خیره میشود. به ابروهایش گره می اندازد. زیر لب غرولند میکند و بعد میگوید: شما زیبا صحبت میکنید. ولی طرف حق  را نمی گیرید. و این حرفی که زدید برای سابقه تان بد میشود. خودتان را خراب کردید. مگر آزادانه تصمیم را نگرفتیم که محمد قهوه خانه را از آکبر تحویل میگیرد. پذیرفته اید یا روی حرفتان هستید؟
   میر حسن که هنوز ایستاده است جواب میدهد: هر چند  معتقدم که شما منظور من را بد متوجه شده اید و نباید با آن مخالفت میکردید.ولی چه کنم؟!!زندگی اجبار است ،لاجرم باید
زیست.و سر جای خود مینشیند.

مشیر از جایش بلند میشود. در حالی که آرام و قدم زنان سوت میزند از قوه خانه خارج میشود. محمود هم با عصبانیت مشتی بر میز می کوبد . به دنبال مشیر میرود.

ماجراهای قهوه خانه هردمبیل3

خارجی _روز_جلوی قهوه خانه
   آقا حسین و اکبر و علیجان جلوی درب قهوه خانه ایستاده اند.سر و صورتشان آشفته است. در و دیوار قهو خانه سوخته است . از در و دیوار آن دود سیاه به آسمان میرود. دو جنازه که روی آنها با پارچه های سفید پوشیده شده است روی زمین گذاشته شده است. مرد جوان که به کف کفشهایش گل چسپیده درحالی که سوال میپرسد و شوکه شده است نزدیک میشود. غم وجودش را فرا گرفته به جنازه هایی که در آتش قهو خانه سوخته شده اند اشاره می کند میگویید: آ..آق...آقا بهشت و محمد علی.؟ علیجان به او نزدیک می شود دستش را بر روی شانه اش میگذارد و می گوید: کمرمان شکست. و هر دو در کنار هم میگریند.

   گذر زمان...

خارجی_ روز_جلوی دیوارهای سوخته شده قهوه خانه
   همه ی مردهای ریش سفید روستا که لباسهای سیاه پوشیده اند کنار هم  و به دور میز چوبی جمع شده اند. شعیب به طرف میز میرود و مقداری پول  داخل جعبه ی چوبی که روی میز قرار دارد میگذارد. بقیه ی ریش سفیدان هم  بعد از او پولهای همراه خود را  درون جعبه میگذارند.
   شعیب از بقیه اجازه میگیرد. گلویش را صاف میکند. میگوید همان طور که قرار گذاشتیم. صندوق را به اکبر میدهیم تا  دوباره قهوه خانه را بسازد. اکبر جلو می آید. به طرف میز میرود. صندوق را بر میدارد و به طرف خانه اش می رود.
  

ماجراهای قهوه خانه هردمبیل4

خارجی _روز_پشت بام قهو خانه

   شیخ محمود(30 ساله) بر بالای پشت بام قهوه خانه رفته است. او شاکی است. داد و فریاد می کند.او با دو دست بر سر و روی خودش می زند. آقا حسین و محمد(35 ساله) و علی جان و اهالی
روستا دور تا دور قهوه خانه ایستاده اند و محمود را نگاه میکنند. برادر دوقلوی  شیخ محمود(مشیر) پای دیوار قهوه خانه ایستاده است. او به آهستگی سخنانی می گوید و شیخ محمود هم تکرار می کند. شیخ محمود  رو به مردم می کند و می گوید: مردم روستا تمام داراییشان را جمع کردند تا قهوه خانه را که معلوم نیست کدام از خدا بی خبری آتش زده بسازند.آن وقت اکبر آقا آمده و زمین قهوه خانه را سه برابر گرفته و در نصف آن خانه و زندگی ای برای خودش به هم زده .مشیر میگوید و شیخ محمود هم مو به مو تکرار می کند. 

   مرد جوان که به کف کفشهایش گل چسپیده به جمعیت نزدیک میشود. او از علیجان ماجرا را جویا میشود. علیجان  صورتش را به طرف گوش مرد جوان میبرد و آهسته می گوید: تا چند
ساعت پیش حال  شیخ محمود خوب بود. حتی دردی که در پایش داشت را هم فراموش کرده بود. هر چه هست زیر سر مشیر است. انگار در گوشش آیه مکتوب میخواند. درست است کار اکبر درست نبود. اما قطعا این راهش نیست.  شیخ محمود  روی نردبان چوبی از پشت بام، پایین می آید. در حالی که تعداد زیادی از اهالی روستا به دنبال او راه افتاده اند. به طرف خانه ی شیخ محمود می روند.

ماجراهای قهوه خانه هردمبیل2

داخلی _روز _قهوه خانه

 {فضای درون قهوه خانه آرام است. محمد علی  قهوه چی شده است.}
 {خسرو  به در قهوه خانه نزدیک می شود. تفنگ برنو از کولش آویزان است. داخل میشود. موهایش مثل احوالش که رنجور است پریشان شد اند. نا امیدی در چهره خسرو موج میزند. او وسط قهوه خانه می ایستد. به اهالی روستا که  دور هم و  پشت میزهای چوبی نشسته اند و منتظر اند، نگاه میکند. خسرو سرش را پایین می اندازد. بعد از مکث چند لحظه ای خسرو سرش را بالا میکند و با همان یاس  و شرمندگی} میگوید: {نشد. به بزرگی نام مرحوم پدرم اعتنایی نکردند. تصور میکردم که شاید بتوانم آنها را با ترساندن از عظمت قدرت پدرم بترسانم. ولی اشتباه میکردم. کسی که به دنبال نام است انگار، کند ذهن میشود. خانه های غرب روستا را با خاک یکسان کردند . قبر پدرم را خراب کردند و با خراش دادن سنگ قبرش روی آن نوشتند مرگ بر کیارش. من دیگر توان ادامه ندارم. آیا کسی هست که ادامه بدهد.؟}
 {شعیب بلند میشود. به طرف وسط قهوه خانه  میرود .کنار خسرو می ایستد. دستش را بر شانه خسرو می گذارد. رو به او می کند و}
     میگوید: با هم مقابلشان می ایستیم.حتی اگر 8 ماه هم طول بکشد.

ماجراهای قهوه خانه هردمبیل1

داخلی -روز-قهوه خانه روستا

در آهنی دولنگه ی قهوه خانه باز است. جوانی(30ساله) به در ورودی قهوه خانه نزدیک میشود. جلوی در ورودی هر دو کفشش را در می آورد. آنها را به دیوار می کوبد. گلهای چسپیده به ته کفش پاک می شوند. آنها را می پوشد .داخل می شود. در انتهای قهوه خانه وسایل دم کردن چایی  قرار دارند. ابولحسن(40 ساله) که پارچه ای را چند دور،  به دور سرش پیچانده  و آن را عمدا کج گذاشته به مرد جوان نگاه می کند و بلند می گوید: خوش اومدی داداش ، صفا آوردی. تا کنار آقا بهشت و اکبر آقا بشینی چایی رو بهت رسوندم،فقط زمان بده. ابوالحسن زمزمه می کند: مهلت بده  مهلت بده که وقتش، میرسه. {مرد جوان  روی صندلی چوبی و پشت میز می نشیند.آقا بهشت(70 ساله) و اکبر آقا (40 ساله)با هم بحث میکنند. ابوالحسن چای می آورد. محمد علی(20 ساله) که همیشه چهره و رفتار آرامی دارد وارد می شود.برای او هم چای می آورند. خسرو خان(70 ساله) هم آمد. آقا  شعیب(19 ساله) هم پشت سر سید رحیم (60 ساله)وارد می شود.}

 آقا بهشت در حالی که به ریش بلندش دست می کشید بلند شد و وسط قهوه خانه ایستاد. گفت: تقریبا همه آمدند.فقط علیجان(25 ساله) نیامده و شیخ محمود (30 ساله)و  حسین آقا(33 ساله) و میرزا حسن(33 ساله). میدونم که همتون میدونید که  دیشب  به  روستا حمله کردند و خونه های خیبر و رمضون رو آتش زدند.  بهم خبر رسیده که اونایی که آتش بیار معرکه بودن دیشب داخل روستا بودن.و یکی مخفیشون کرده بوده. حالام میخوام ازتون بخوام که نظر بدید. که باید چی کار کنیم.؟ {اکبر  آقا رو کرد به طرف آقا بهشت و} گفت: اگه شاهد داری و  میتونی ثابت کنی که کی بوده، خب بسم الله. {خسرو خان بلند میشود و وسط قهوه خانه می ایستد و} میگوید: نه آقا کی گفته؟ شما میخواید بر اساس گمان یکی رو متهم کنید. به نظر من که نباید در این شرایط حساس که تازه روستا به آرامش رسیده دوباره بین روستاییان تفرقه بندازیم. چون جریان دیشب فقط یه اتفاق بود. {ابولحسن  از عقب قهوه خانه به طرف جلو می آید .قدمهایش را بلندتر برمی دارد و فرا ر میکند و از قهوه خانه بیرون میرود. همه از جایشان بلند میشوند. و متعجب به همدیگر نگاه میکنند.}  آقا بهشت میگوید: شعیب، دیشب دیده که  غریبه ها از قهوه خانه بیرون آمده اند و بعد از اتمام کارشان فرار کرده اند. و البته ترسیدن ابوالحسن نیز میتواند خود شاهدی باشد. درخواست دارم که  همین الان کسی را که قرار است قهوه خانه روستا را اداره کند انتخاب کنیم چون از قدیم گفته اند که کار امروز به فردا مسپار. محمد علی داوطلب شد . همه به او رای دادند . قرار شد که محمد علی  عهده دار این کار شود.

ادامه دارد....